Jest rok 1941, Japonia właśnie uderzyła na amerykańską bazę marynarki wojennej na Hawajach, Pearl Harbor. Dwie przyjaciółki, Audrey i Lizzie, głęboko odczuły atak Japończyków, ponieważ zginął w nim ktoś im bliski, kogo gorąco kochały. Młode kobiety po przejściu żałoby postanowiły zaangażować się w działania wojenne. Jako wyszkolone pielęgniarki zgłaszają się do wojskowych oddziałów lotniczej ewakuacji rannych i zostają wysłane do Anglii, gdzie dołączają do zespołu, który wykonuje niebezpieczne misje, sprowadzając żołnierzy z frontu. Audrey i Lizzie z ogromnym poświęceniem ratują rannych, pracując u boku niezwykłych koleżanek – Alex, która pragnie zmienić świat na lepsze; Louise, dorastającej na Południu, zmagającej się z uprzedzeniami rasowymi; Pru, bezinteresownej liderki o złotym sercu; oraz Emmy, którą bezkompromisowość i siła charakteru popychają do ryzykowania wszystkim dla dobra pacjentów. Nie licząc na żadne awanse, skromnie wynagradzane, Latające Anioły dają z siebie wszystko w walce o wolność. Podczas brawurowych lotów ewakuacyjnych służą równie dzielnie i niestrudzenie, jak ludzie, których ratują na froncie, i są na zawsze związane wzajemną lojalnością.

Unikatowe wspomnienia fińskiego asa myśliwskiego z walk w latach 1939-1945. Eino Luukkanen był trzecim najskuteczniejszym fińskim myśliwcem II wojny światowej. Zaliczył 56 potwierdzonych strąceń. Do lotnictwa trafił w 1931 roku. Licencję pilota uzyskał dwa lata później. Miał więc czas, aby oblatać się do wojny zimowej. W jej trakcie zasiadał za sterami Fokkera D.XXI. W swej książce rysuje unikatowy obraz tego konfliktu, widziany „z powietrza” Jest to niezwykła perspektywa, gdyż wątek walki powietrznej w trakcie wojny zimowej w literaturze porusza się nader rzadko. Tym bardziej że nie była to walka typowa dla myśliwców, polegająca bardziej na ostrzeliwaniu celów naziemnych i misjach rozpoznawczych. Podczas wojny kontynuacyjnej Luukkanen latał na Brewsterze Buffalo 239 i Messerschmitcie Me Bf 109G. I tu już toczył regularne walki powietrzne. W swych wspomnieniach pisze jednakże nie tylko o lataniu. Sporo miejsca poświęca też ówczesnym uwarunkowaniom, ludziom, z którymi przyszło mu się zetknąć i działać. Docenia m.in. mechaników czy obsługę naziemną, „bez których nie latalibyśmy wcale" – jak podkreśla. Swą relację kończy wraz z ustaniem walk na froncie fińsko-sowieckim. Eino Luukkanen urodził się w 1909 roku w Jaakkimie (Karelia). Dorastał w Sortavali nad Jeziorem Ładoga. W 1939 r. ukończył akademię wojskową i uzyskał promocję do stopnia kapitana. W 1951 roku Luukkanen został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Szwecji. Winny przekazania pewnych zdjęć lotniczych człowiekowi powiązanemu ze szwedzkim wywiadem, został zmuszony do złożenia dymisji ze służby, skazany na dwa lata więzienia i zdegradowany. Pamięć o nim jednak nie przeminęła. Wydane w 1956 roku jego unikatowe wspomnienia przetłumaczono natychmiast na kilka języków. Teraz wreszcie dostępne są także w języku polskim. Eino Luukkanen zmarł w 1964 roku.