W słoneczny dzień mogę prowadzić rozmowę prawie bez trudności. W mglisty znajdowanie słów to prawdziwa sztuka. Należałam do ludzi, którzy niczego nie zapominają. Imię raz spotkanej osoby pamiętałam po upływie miesięcy, a nawet lat. W pracy wszyscy podziwiali, jak potrafiłam wszystko odtworzyć z pamięci. Wszystko było na zawołanie dostępne w mojej pamięci i nigdy nic ci się nie mieszało. A teraz? Czuję się ogłupiała, sfrustrowana, skołowana i poniżona. W panice przeszukuję swój mózg w poszukiwaniu jednego słowa. Przełykam wstyd, bo słowo, nad którym tak rozpaczliwie się głowiłam, było całkiem niepozorne i zwykłe. Chodziło o „i”… Prowadząc samochód, podnoszę wzrok na drogę, ale to wszystko, co potrafię zrobić – po prostu patrzę. Co się robi dalej? Dlaczego następny krok nie przychodzi mi do głowy? Mam skręcić na końcu ulicy, ale jak? Jak skręca się w prawo? Problem demencji nie musi, ale może spotkać każdego z nas. Prowadzimy intensywne życie, mamy wiele obowiązków i zainteresowań, otaczamy się ukochanymi ludźmi, wybieramy miejsca, w których czujemy się bezpieczni, i co najważniejsze – pamiętamy o tym wszystkim. Tworzenie wspomnień to jedna z najcenniejszych umiejętności ludzkiego mózgu i źródło naszej tożsamości. Nasza pamięć jest jak magiczny kufer, z którego w razie potrzeby możemy wydobyć twarze, za którymi tęsknimy, zapachy, które tylko my tak dobrze znamy, lub miejsca, w które być może już nie wrócimy. Jak więc poradzić sobie, gdy ten kufer coraz częściej okazuje się zamknięty? I jak o tym mówić, gdy umysł przestaje być naszym pomocnikiem? W swojej przełomowej książce Wendy Mitchell dzieli się z czytelnikiem bardzo osobistą i przejmującą opowieścią o tym, jak z osoby niezwykle aktywnej zawodowo i rodzinnie, miłośniczki biegania i górskich wędrówek, zmieniła się niepostrzeżenie w pacjentkę cierpiącą na zaniki pamięci. Pokazuje też, jak znalazła w sobie nadzieję oraz siłę do walki, przyrzekając sobie, że będzie wymykać się chorobie tak długo, jak to możliwe.

Mapa Teksasu oznaczona trzema czerwonymi punktami niczym kroplami krwi. Seryjny morderca, który twierdzi, że cierpi na demencję. Tajemnicza młoda kobieta, domagająca się odpowiedzi. Carl Louis Feldman za młodu był słynnym fotografem. To było kiedyś, w innym życiu, zanim jeszcze został skazany za morderstwo młodej kobiety. Uniewinniono go z powodu demencji, od tamtego czasu leczy się w specjalistycznym ośrodku. Do momentu, gdy pojawia się w nim jego córka, która chce zabrać go na wycieczkę...

Treha, młoda i raczej niepozorna, sporo już w życiu przeszła – podobnie jak wielu rezydentów Desert Gardens, domu spokojnej starości, w którym dziewczyna pracuje. Ale Treha ma też niezwykły dar: potrafi przywracać światu ludzi, którzy zamknęli się w sobie lub w inny sposób stracili kontakt z rzeczywistością, również tych, których nawet najbliżsi uważali już za straconych. Dwaj młodzi filmowcy pracują w Desert Gardens nad swoim dokumentem o starszych ludziach. Kiedy poznają Trehę i jej niezwykłą umiejętność, zaczynają szukać odpowiedzi na pytania o jej przeszłość. Tajemnica powoli się wyjaśnia. Ale Treha i wszyscy wokół niej muszą odpowiedzieć sobie na inne trudne pytania: A jeśli to już wszystko, co życie ma mi do zaoferowania? A jeśli już lepiej nie będzie? W tej świetnie skonstruowanej, wciągającej książce Chris Fabry proponuje nam podnoszącą na duchu historię zwykłej dziewczyny z niezwykłym darem.