25 marca 1942 roku prawie tysiąc młodych niezamężnych dziewcząt wsiadło do pociągu, który miał je zawieźć do obozu Auschwitz. Były to słowackie Żydówki - przekonane, że przez kilka najbliższych miesięcy będą pracować w fabryce. Założyły na siebie najlepsze ubrania i z radością machały na pożegnanie zebranym na peronie bliskim. W rzeczywistości były przedmiotem transakcji pomiędzy słowackim rządem a Niemcami i jechały do niewolniczej pracy. Zaledwie kilku spośród nich udało się przeżyć. Pierwszy kobiecy transport do Auschwitz był przez długie lata zapomniany. Nie było w nim osób związanych z ruchem oporu ani jeńców wojennych. Były tylko bezbronne młode kobiety, przyzwyczajone do dobrych manier i wygodnego życia, które nagle znalazły się w piekle, w którym je bito, rozbierano do naga, golono, trzymano na wielogodzinnych apelach na mrozie, poddawano drakońskim karom i zaganiano do ciężkiej pracy, często prowadzącej do śmierci. Ta książka przypomina niezwykłą historię pierwszych 999 kobiet, które trafiły do Auschwitz, ich cierpienie, heroizm i wolę przetrwania. [swiatksiazki.pl]

„Dziennik” Anne Frank – młodej Żydówki zmuszonej ukrywać się wraz z rodziną przed ogarniającym świat szaleństwem wojny – stał się wyjątkowym, dramatycznym świadectwem epoki. Ostatni wpis do niego nosi datę 1 sierpnia 1944 roku. Trzy dni później wszyscy ukrywający się w „oficynie” wraz z rodziną Franków zostali aresztowani. Co było potem? 27 stycznia 1945 roku Otto Frank doczekał wyzwolenia z obozu koncentracyjnego Auschwitz. Natychmiast rozpoczął poszukiwania informacji o tym, co stało się z jego żoną Edith, córkami Margot i Anne oraz czterema innymi osobami, z którymi przez dwa lata ukrywał się przy ulicy Prinsengracht w Amsterdamie. W kilka miesięcy później przekona się, że pozostał jedynym, który przeżył Holokaust. Niniejsza książka stanowi pogłębioną kontynuację poszukiwań rozpoczętych przez Otto Franka. Bazując na szczegółowych badaniach archiwalnych oraz dostępnych świadectwach odnośnie do dalszych losów ośmiu osób ukrywających się „oficynie”, autor rekonstruuje ich dzieje po aresztowaniu. Efektem jego śledztwa jest porażająca relacja o życiu w obozach zagłady. Tym wnikliwsza i aktualniejsza, że mimo upływu tak wielu lat udało się mu dotrzeć do nowych informacji na temat życia i śmierci Anny Frank oraz jej współmieszkańców z „oficyny”.

Etka Daum przez 1653 dni była sekretarką Chaima Rumkowskiego. Zza swojego biurka, tuż przed drzwiami jego gabinetu, obserwowała powstanie, rozkwit i upadek najdziwniejszego żydowskiego państwa w niemieckim Kraju Warty. Kreśliła portret jego twórcy, przełożonego Judenratu w getcie łódzkim, Chaima Mordechaja Rumkowskiego. Jednocześnie ukazywała obraz skomplikowanych relacji między żydowską a niemiecką administracją getta i walki o władzę wśród tamtejszych elit. Getto łódzkie zlikwidowano dopiero w sierpniu 1944 roku, gdy Sowieci od dawna stali na linii Wisły. To sprawiło, iż spośród jego mieszkańców ocalało o wiele więcej Żydów niż z każdego innego getta na terenie Polski. Na czym polegała tajemnica łódzkiego getta? Kim naprawdę był "król Chaim"?.

Miłość, przyjaźń, tolerancja. Katolicki ksiądz, Kazimierz, jest wśród swoich parafian bardzo szanowany. Nie tylko czyni kapłańską posługę, jest także powiernikiem wiernych i zwyczajowo rozstrzyga lokalne konflikty. Stawiany na piedestale, pomagając innym, czuje się osamotniony. Wkrótce między nim i rabinem Chilem nawiązuje się nić porozumienia i przyjaźni. Wybuch wojny nie przerywa dopiero co powstałej zażyłości, wręcz zacieśnia i buduje niezwykłą relację. Pewnego dnia Kazimierz zauważa córkę rabina, Rachelę, przechadzającą się po rynku pod rękę z niemieckim żołnierzem... Agnieszka Lis zabiera nas do świata, w którym temat wiary i tolerancji miesza się z wojennym niebezpieczeństwem. Cóż warte jest człowieczeństwo, gdy każdy dzień może być tym ostatnim? Czy w rzeczywistości pełnej uprzedzeń i lęku jest miejsce na przyjaźń?

Czwartego lipca 1946 roku w Kielcach doszło do pogromu Żydów. Sześćdziesiąt pięć lat później za sprawą tego tragicznego wydarzenia splotą się ze sobą losy dwóch kobiet. Pierwsza z nich to Julia Pirotte (postać autentyczna), żydowska komunistka, w 1946 wysłana do Kielc jako fotoreporterka "Żołnierza Polskiego" na pogrzeb ofiar pogromu. Druga - Weronika Czerny, badaczka stosunków polsko-żydowskich w czasie II wojny światowej, naznaczona traumą okrutnej tajemnicy rodzinnej. W przeddzień uroczystości upamiętniającej ofiary pogromu kieleckiego na Weronikę spada nowy cios: znika jej dziesięcioletnia córka Laura. Czyżby porwał ją chory psychicznie ojciec? A może jest to zemsta kogoś, kto nie chce wybaczyć Weronice ujawniania niewygodnej prawdy... Rozpoczynają się dramatyczne poszukiwania, w których towarzyszą bohaterce dwaj mężczyźni - policjant po przejściach i dziennikarz lokalnej telewizji. Będzie to także podróż w czasie, podczas której Weronika nie tylko dowie się czegoś nowego o pochodzeniu własnej córki, ale też - za sprawą niespodziewanego romansu - lepiej pozna samą siebie.

Nowa, długo oczekiwana powieść Romy Ligockiej! Intymne wyznanie nastoletniej „dziewczynki w czerwonym płaszczyku”. Autorka odkrywa w niej nowy, do tej pory skrywany, fragment historii swojego życia. To opowieść o niezwykle emocjonalnej więzi córki z matką, o dojrzewaniu nastolatki, miłości, samotności i cierpieniu. Punktem wyjścia jest odkrycie przez córkę romansu matki z żonatym mężczyzną. Roma, dojrzewająca nastolatka, czuje się przez matkę zdradzona. Przeraża ją cielesność i zmysłowość miłości, szpieguje więc matkę, aby uniemożliwić ten związek, ale też by poznać nieznane oblicze najbliższej jej osoby. Niezgoda na rzeczywistość jest w Romie tak wielka, że prowadzi ją do anoreksji. Autorka śmiało i szczerze po raz pierwszy opowiada o tym doświadczeniu i walce z pragnieniem śmierci. Dziewczyna musi także stanąć do walki o życie swojej matki, która nie wytrzymując presji otoczenia i dramatyzmu sytuacji, podejmuje próby samobójcze. Jest to dla wrażliwej nastolatki przyspieszona lekcja dorosłego życia. W powieść wkomponowane są fragmenty Pamiętnika Anny Abrahamerowej - babci Romy. Jest to piękny opis przedwojennego żydowskiego świata Krakowa: bale, stroje, luksus… Lektura pamiętnika jest dla Romy ucieczką od rzeczywistości, przeniesieniem się do ulubionego świata wyobraźni, ale też do historii własnej rodziny.

Akcja Domu Sophii rozgrywa się w okupacyjnej Warszawie. Paweł Tarnowski, właściciel księgarni, udziela schronienia Dawidowi Schäferowi, młodemu Żydowi zbiegłemu z getta, ukrywając go na strychu księgarni. W zimie 1942a1943, nękani wiszącą nad nimi groźbą zdemaskowania, dyskutują o dobru i złu, grzechu i odkupieniu, literaturze i filozofii oraz właściwym ich religiom poglądach na rzeczywistość. Kilkadziesiąt lat później Dawid przejdzie na katolicyzm i zostanie karmelitą, ojcem Eliaszem. Bohaterowie tej powieści pojawiają się w innych książkach Michaela D. O Briena, które także ukażą się niedługo w Polsce. Autor zgłębia znaczenie miłości, tożsamości religijnej oraz ofiary, widzianych z dwóch różnych perspektyw. Jego bohaterowie są targani rozterkami duchowymi niemalże jak postaci Dostojewskiego, na życiu Pawła ciążą także bolesne doświadczenia z dzieciństwa. zadziwiająca jest wiedza O Briena o polskiej historii i kulturze oraz głębia jego wglądu w ludzką duchowość.

Opowieść o miłości i przetrwaniu w czasach pogardy Millie Werber urodziła się w Radomiu. W 1941 roku, jako czternastoletnia dziewczyna, znalazła się w getcie. Od 1942 roku pracowała w fabryce amunicji. Dwa lata później została wywieziona do Auschwitz, skąd po pół roku trafiła do kolejnej fabryki zbrojeniowej. Wiele razy stykała się ze śmiercią; była przekonana, że ona również umrze. Jednak przeżyła. Millie wspomina wielką miłość do żydowskiego policjanta, którego poślubiła w tajemnicy i którego żoną była zaledwie kilka miesięcy. Zginął, ale pozostały po nim zdjęcie i dwie złote obrączki - pamiątki po uczuciu, które rozkwitło w najczarniejszych czasach, jakie można sobie wyobrazić.

Książka opowiadająca o holokauście. Amerykanka- Żydówka spisała opowieść swej znacznie starszej znajomej. Wartością tej relacji jest jej osobisty charakter. Nie mamy do czynienia z tekstem literackim, w tym też widzę jego zaletę. To zapis pamięci osoby, która wraca do wczesnej młodości po sześćdziesięciu latach. Zaskakujące jest dla mnie to, jak pamięć wymazuje skutecznie wydarzenia; co dziwne nawet te przyjemne. Ponieważ autorka pochodzi z Radomia, ciekawe są też wspomnienia przedwojennej i wojennej prowincji polskiej. Dwie obrączki. Opowieść o miłości i wojnie to smutne świadectwo przerażających czasów Zagłady. Ale to też piękna, zmuszająca do refleksji i przemyśleń, poruszająca, pełna kontrastów historia o życiu i śmierci, o człowieczeństwie i jego braku, o odwadze i strachu, o dobrych i złych ludzkich wyborach, a nade wszystko o miłości i sile dobra, które jest w stanie zapanować nad złem. Myślę, że zacytowane przeze mnie powyżej słowa autorki stanowią bardzo trafne podsumowanie tej opowieści oraz płynące z niej wspaniałe, ważne przesłanie, które każdy powinien zapamiętać.

Kolejna książka autora Oskara i pani Róży. W okupowanej Belgii katolicki ksiądz ukrywa żydowskiego chłopca Josepha. Chłopcu udaje się przeżyć, odnajduje rodziców i po latach opowiada swoją historię. [z okł.]

Błyskotliwa opowieść o świecie, który przeminął wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej.

Dziedzictwo opowiada o dziejach dwóch rodów żyjących na przełomie XIX i XX wieku w kajzerowskich Niemczech: należących do berlińskiej żydowskiej burżuazji Merzów i arystokratycznych, pochodzących z sennego katolickiego południa Feldenów. Ich losy splatają się ze sobą na tle burzliwej historii zjednoczonych Niemiec, co prowadzi do skandalu politycznego i wielu tragikomicznych wydarzeń.

Sybille Bedford (1911-2006) - pisarka i podróżniczka, urodziła się w Niemczech, lecz mieszkała w wielu europejskich miastach i w Stanach Zjednoczonych. Przyjaźniła się z Tomaszem Mannem, Arnoldem Zweigiem i małżeństwem Huxleyow. Choć jej ojczystym językiem był niemiecki, zyskała sławę jako pisarka tworząca w języku angielskim.

"Dziedzictwo" to jej pierwsza, po części autobiograficzna powieść, w której pisarka nie tylko odtwarza niepowtarzalny nastrój dawno minionej epoki, lecz również z wielkim kunsztem ukazuje barwne portrety poszczególnych przedstawicieli dwóch rodzin.

Odnaleziony po 70 latach w jednej z nowojorskich skrytek bankowych i opublikowany przez amerykańskiego Penguina pamiętnik „polskiej Anny Frank” okazał się prawdziwą sensacją. Jego autorka, Renia Spiegel, polska Żydówka, została zastrzelona w 1942 roku przez niemieckiego żołnierza. Miała wówczas niespełna 18 lat. Dziewczynka zaczęła prowadzić dziennik jako piętnastolatka. Mieszkała wtedy z młodszą siostrą Arianą u dziadków w Przemyślu. Opisywała wojenną codzienność, pełną dramatycznych zdarzeń – ucieczkę przed nalotami bombowymi, znikanie kolejnych żydowskich rodzin czy tworzenie getta. Jej zapiski przywołują tęsknotę za matką, od której obie siostry zostały odseparowane. Ale Renia pisze też i o tym, o czym piszą wszystkie nastolatki: o pierwszej miłości (do Zygmunta Schwarzera), słodkich pocałunkach, przytacza zabawne i błahe historie, wyraża zachwyt przyrodą. Nastoletnie egzaltacje mieszają się ciągle z grozą śmierci, natchnione wiersze z opisami dramatycznej, wojennej rzeczywistości. W „Dzienniku Reni Spiegel” czytamy o tym • że przyjaźnie się rozpadają, bo każdy patrzy tylko na stronę materialną, ale to wcale nie dziwne, jeśli gęś kosztuje 100 złotych, a dawniej 4 złote, a litr mleka 3,5 zł, a dawniej 5 gr.; • że maj piękny i chce się żyć; • że mama, która odwiedza ją tylko czasami, okropnie głoduje; • że w mieście rewizje i aresztowania, i że zamykają kolejne ulice; • że za pracę fizyczną dostaje się chleb, a Reni udało się zdobyć jeszcze ziemniaki („odniosłam zwycięstwo w dziedzinie aprowizacji”); • jak dokładnie wyglądają nocne aresztowania w jej kamienicy; • jak wyobrażają sobie z koleżanką swoje życie w 1950 roku; • że pewnie kiedyś przyszłe dzieci jej i Zygmunta powiedzą: „nasz tatuś i mamusia mieszkali w getcie”; i o strachu przed pogromem, o wywózkach, o przymusowej przeprowadzce do getta. Tekst kończy się kilkoma wpisami Zygmunta o tym, że Renia jest w ukryciu, podobnie jak jego rodzice, że próbuje ich uratować, ale ostatecznie mu się nie udaje. Zygmunt jednak wojnę szczęśliwie przeżyje, uda mu się zdeponować dziennik Reni po aryjskiej stronie, zdąży jeszcze dopisać pod notatkami Reni mrożące krew w żyłach trzy ostatnie zdania: „Trzy strzały! Trzy życia stracone! Wszystko, co słyszę, to strzały, strzały”. Dziennik Reni Spiegel to wstrząsające świadectwo epoki i jeden z najbardziej poruszających dokumentów czasu wojny. Niniejsze wydanie uzupełnione jest posłowiem i komentarzami Elżbiety (Ariany) Bellak – siostry Reni Spiegel. Renia Spiegel – urodziła się 18 czerwca 1924 w Uhryńkowcach, gdzie jej ojciec, Bernard Spiegel, pełnił funkcję zarządcy dóbr. Jej młodsza siostra Ariana przed wojną występowała w filmach, określano ją nawet mianem „polskiej Shirley Temple”. W styczniu 1939 roku, Renia wraz z siostrą i dziadkami zamieszkała w Przemyślu i tam uczęszczała do Gimnazjum Żeńskiego im. Marii Konopnickiej. Po zajęciu Przemyśla przez Niemców została wraz z rodziną przesiedlona do miejscowego getta. Została zastrzelona krótko po swoich osiemnastych urodzinach, 30 lipca 1942 roku...(https://aros.pl/ksiazka/dziennik-reni-spiegel-ycie-mlodej-dziewczyny-w-cieniu-holocaustu)

Kwiecień 1943 roku. Debora Singer wyskakuje z wagonu transportującego krakowskich Żydów. Podczas próby ucieczki boleśnie skręca w kostce nogę i nie jest w stanie uciekać. Przekonana, że nie ocali życia, siada w sosnowym zagajniku, czekając na śmierć. Słyszy odgłosy obławy. Nagle nadjeżdża wojskowy motocykl. Do przestraszonej dziewczyny zbliża się esesman. Debora jest Żydówką, czyli – jest winna. Przed nią staje hauptsturmführer Bruno Kramer. W tym miejscu ta historia mogłaby się właściwie skończyć. To jednak dopiero jej początek... Pełna niespodziewanych zwrotów akcji, barwnych postaci, osadzona w realiach II wojny światowej, powieść, w której nic nie jest proste, ale wszystko staje się możliwe, gdy w grę wchodzą uczucia. Esesman i Żydówka to coś więcej niż romans. To świadectwo człowieczeństwa w obliczu okrucieństw wojny. Momentami szokująca, bardzo wzruszająca i niebanalna opowieść o wojennych rozbitkach. O nieprawdopodobnej, zakazanej miłości. Kat i ofiara. Czy takie uczucie mogło wydarzyć się naprawdę? "Żyjący w czasach II wojny światowej przekonali się, że miłość była nierzadko jedyną wartością. Kiedy żołnierze Wermachtu z polecenia Hitlera podbijali Europę, żadne związki nie były łatwe. A już wysoko postawionego oficera SS i zbiegłej z transportu do Auschwitz Żydówki, nie był w tej materii wyjątkiem. Poznajcie losy Debory i Bruna." Magdalena Kijewska, przeglad-czytelniczy.blogspot.com

Książka Krzysztofa Gibaszewskiego jest pierwszą tak obszerną publikacją opisującą historię obozu pracy w Skarżysku. Głównym walorem tej publikacji jest wykorzystanie zachowanych archiwaliów także tych zgromadzonych w zbiorach Instytutu Yad Vashem w Jerozolimie oraz Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie. Książka opisuje funkcjonowanie obozu, warunki pracy a także życie kulturalne w obozie, choć użycie słów „ życie kulturalne” może budzić zdziwienie. Autor wykorzystał wiersze, piosenki opublikowane przez Felicję Karay. Książka zyskała przychylną recenzję pracownika Katedry Judaistyki Uniwersytetu Jagielońskiego dr Andrzej K. Link-Lenczowski, który napisał : Autor dość szczegółowo opisuje sytuację w obozie, przy czym interesują go głównie mechanizmy kształtowania się szerokiego wachlarza wzajemnych opinii, sięgających granicy stereotypu. Pan Gibaszewski stara się w sposób obiektywny i rzetelny opisać te – często bolesne dla Polaków – sprawy, nie stroniąc od przytaczanie różnych argumentów i przykładów. To samo odnosi się do rzeczowego i interesującego opisu działalności konspiracyjnej na terenie obozu i udziału w niej Żydów. Jest to fragment zawierający opis nietuzinkowych sytuacji, dalekich od stereotypów, jak np. dzieje przyjaźni żydowskiego więźnia z „typowym Polakiem z Poznania… w gruncie rzeczy antysemitą”. Zaletą książki pana mgr Krzysztofa Gibaszewskiego jest rzeczowe i spokojne przedstawienie spraw trudnych i budzących opór polskiego czytelnika (np. problem stosunku AK do Żydów, który rysuje się w świetle opisanych przez Autora wydarzeń w sposób niejednoznacznie pozytywny).

Dla czytelników, których poruszył Dziennik Anne Frank oraz Tatuażysta z AuschwitzGdy w 1940 roku Hitler zaatakował Holandię, Edith van Hessen była uczennicą znanego holenderskiego gimnazjum. Była także Żydówką. W tym samym miesiącu, w którym zaczęła ukrywać się Anne Frank, Edith wysłano do odważnej protestanckiej rodziny, gdzie zamieszkała pod przybranym nazwiskiem i przeżyła, udając nie-Żydówkę. Jedną trzecią ukrywających się holenderskich Żydów Niemcy odkryli i zamordowali; w ten sposób zginęła większość członków rodziny Edith. Jej pamiętnik powstał w oparciu o zapiski z dzienników, które prowadziła jako nastolatka w okupowanej Holandii, listów z okresu wojny i wspomnień dorosłej ocalałej. Historia Edith, w której autorka relacjonuje wydarzenia z czasów wojny i opowiada o tym, co wtedy czuła, jest afirmacją życia, miłości i wyjątkowej odwagi. Trzyma w napięciu jak Dziennik Anne Frank, wstrząsający, pouczający, zdumiewa potęgą odwagi.

W zimowe popołudnie spokojne życie małej żydowskiej rodziny zostaje gwałtownie przerwane. Czując na plecach oddech pewnej śmierci, zmuszona jest do desperackiej ucieczki. Wielka fala emigrantów porywa ją za horyzont do wiktoriańskiego Londynu, gdzie na cuchnących i przeludnionych ulicach każda godzina stanowi ciężką walkę o przetrwanie. Z licznych zaułków wylewają się mrok, przestępczość i prostytucja. Błotniste chodniki usłane są biedą i głodem. Ponadto w mieście dochodzi do serii brutalnych napadów. Jak długo w takich warunkach można pozostać sobą? Strach zmienia. Ludzie gorzknieją, relacje gniją, miłość umiera. Nawet ta matczyna. Żadna noc nie obiecuje lepszego świtu. Czy mimo to kiedyś nadejdzie? [nota wydawcy]

Wyrazista opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości w obliczu zagłady. Akcja powieści toczy się u kresu XIX w., w przeważającej mierze na terenie dzisiejszego województwa podlaskiego. Głównym bohaterem jest tytułowy Jeremiasz – śledczy w III Oddziale Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości. Poznajemy go, gdy przybywa do Supraśli – miasteczka na Podlasiu, w którym w ostatnich tygodniach zamordowanych zostało troje ludzi: fabrykant Jan Jansen, ihumen miejscowego klasztoru Wincenty Kurhanowicz oraz przedsiębiorca Christian Tinius. Wszystkie zabójstwa łączy sposób, w jaki zginęły ofiary – odcięto im głowy.