Opowieść o miłości i przetrwaniu w czasach pogardy Millie Werber urodziła się w Radomiu. W 1941 roku, jako czternastoletnia dziewczyna, znalazła się w getcie. Od 1942 roku pracowała w fabryce amunicji. Dwa lata później została wywieziona do Auschwitz, skąd po pół roku trafiła do kolejnej fabryki zbrojeniowej. Wiele razy stykała się ze śmiercią; była przekonana, że ona również umrze. Jednak przeżyła. Millie wspomina wielką miłość do żydowskiego policjanta, którego poślubiła w tajemnicy i którego żoną była zaledwie kilka miesięcy. Zginął, ale pozostały po nim zdjęcie i dwie złote obrączki - pamiątki po uczuciu, które rozkwitło w najczarniejszych czasach, jakie można sobie wyobrazić.

Książka opowiadająca o holokauście. Amerykanka- Żydówka spisała opowieść swej znacznie starszej znajomej. Wartością tej relacji jest jej osobisty charakter. Nie mamy do czynienia z tekstem literackim, w tym też widzę jego zaletę. To zapis pamięci osoby, która wraca do wczesnej młodości po sześćdziesięciu latach. Zaskakujące jest dla mnie to, jak pamięć wymazuje skutecznie wydarzenia; co dziwne nawet te przyjemne. Ponieważ autorka pochodzi z Radomia, ciekawe są też wspomnienia przedwojennej i wojennej prowincji polskiej. Dwie obrączki. Opowieść o miłości i wojnie to smutne świadectwo przerażających czasów Zagłady. Ale to też piękna, zmuszająca do refleksji i przemyśleń, poruszająca, pełna kontrastów historia o życiu i śmierci, o człowieczeństwie i jego braku, o odwadze i strachu, o dobrych i złych ludzkich wyborach, a nade wszystko o miłości i sile dobra, które jest w stanie zapanować nad złem. Myślę, że zacytowane przeze mnie powyżej słowa autorki stanowią bardzo trafne podsumowanie tej opowieści oraz płynące z niej wspaniałe, ważne przesłanie, które każdy powinien zapamiętać.

Książka Krzysztofa Gibaszewskiego jest pierwszą tak obszerną publikacją opisującą historię obozu pracy w Skarżysku. Głównym walorem tej publikacji jest wykorzystanie zachowanych archiwaliów także tych zgromadzonych w zbiorach Instytutu Yad Vashem w Jerozolimie oraz Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie. Książka opisuje funkcjonowanie obozu, warunki pracy a także życie kulturalne w obozie, choć użycie słów „ życie kulturalne” może budzić zdziwienie. Autor wykorzystał wiersze, piosenki opublikowane przez Felicję Karay. Książka zyskała przychylną recenzję pracownika Katedry Judaistyki Uniwersytetu Jagielońskiego dr Andrzej K. Link-Lenczowski, który napisał : Autor dość szczegółowo opisuje sytuację w obozie, przy czym interesują go głównie mechanizmy kształtowania się szerokiego wachlarza wzajemnych opinii, sięgających granicy stereotypu. Pan Gibaszewski stara się w sposób obiektywny i rzetelny opisać te – często bolesne dla Polaków – sprawy, nie stroniąc od przytaczanie różnych argumentów i przykładów. To samo odnosi się do rzeczowego i interesującego opisu działalności konspiracyjnej na terenie obozu i udziału w niej Żydów. Jest to fragment zawierający opis nietuzinkowych sytuacji, dalekich od stereotypów, jak np. dzieje przyjaźni żydowskiego więźnia z „typowym Polakiem z Poznania… w gruncie rzeczy antysemitą”. Zaletą książki pana mgr Krzysztofa Gibaszewskiego jest rzeczowe i spokojne przedstawienie spraw trudnych i budzących opór polskiego czytelnika (np. problem stosunku AK do Żydów, który rysuje się w świetle opisanych przez Autora wydarzeń w sposób niejednoznacznie pozytywny).

Niezwykłe świadectwo dwóch pokoleń naznaczonych Holokaustem. „Pamięć jest naszym domem” to przejmujące wspomnienia urodzonej w Polsce pod koniec I wojny światowej Romy Talasiewicz-Eibuszyc, Żydówki, która dorastała w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej zdołała przedostać się do Związku Radzieckiego i tam walczyła o przetrwanie. Jej pamiętnik, przeplatany wspomnieniami córki, Suzanny, przedstawia zmagania żydowskiej rodziny, która po Holokauście próbuje odbudować życie w powojennej, komunistycznej Polsce. Jest też świadectwem niezwykłej odwagi i wytrwałości Romy, która - choć doświadczona tragedią - nie zatraciła woli życia. Obejmująca cztery dekady opowieść o miłości i utracie, o nadziejach i wierze w lepsze jutro stanowi fascynującą lekturę. Barwnie i z rozmachem ukazuje codzienność żydowskiej społeczności, która nawet w trudnych warunkach wierzy, że zdoła zbudować nowy świat. Ten wzruszający dwugłos matki i córki to niezwykłe świadectwo dwóch pokoleń naznaczonych Holokaustem i ich wspólne wołanie, „by czas nie zaćmił i niepamięć”.

Badając sprawę pewnej paczki ze złotem, wysłanej przez jednego z techników z obozu koncentracyjnego Auschwitz do żony, Konrad Morgen przekonał się, że tego typu praktyki to codzienność. Przechwycona przesyłka okazała się wierzchołkiem góry lodowej nielegalnego procederu kradzieży, korupcji i przemytu, rozgrywającego się w obozach. Na miejscu, w Auschwitz, Morgen zaobserwował także, iż załoga obozu regularnie dopuszcza się samowolnych zbrodni na więźniach. W cieniu pracujących pełną parą komór gazowych postanowił więc tropić owe „nielegalne” morderstwa.

Gdzie leży granica pomiędzy sprawiedliwością a obłudą? Jeden z techników z obozu koncentracyjnego Auschwitz wysyła do żony paczkę ze złotem. Za jej sprawą Konrad Morgen dowiaduje się, że tego typu praktyki stanowią codzienność. Na miejscu, w Auschwitz, obserwuje, jak załoga regularnie dopuszcza się samowolnych zbrodni na więźniach. W cieniu pracujących pełną parą komór gazowych postanawia tropić owe „nielegalne” morderstwa. Przechwycona przesyłka okazuje się wierzchołkiem góry lodowej. Nielegalne kradzieże, korupcja i przemyt kwitną w obozach. Z rozkazu Reichsführera SS Heinricha Himmlera, Morgen wizytuje więc także inne: Hertogenbosch/Vught, Kraków Płaszów, Majdanek. Bada między innym przypadek aresztowanego w KL Buchenwald Karla Kocha i jego zboczonej żony Ilse. W efekcie Karl Koch zostaje skazany na śmierć i trafia przed pluton egzekucyjny na tydzień przed zajęciem obozu przez Amerykanów. Z ośmiuset wszczętych przez Morgena spraw dwieście kończy się wyrokami skazującymi, pięć wniosków o wszczęcie sprawy wobec komendantów podlega umorzeniu. Po wojnie Morgen występuje jako świadek w głośnych procesach zbrodniarzy wojennych, m.in. w procesach norymberskich i w drugim procesie oświęcimskim we Frankfurcie nad Menem. W czasie procesu w Norymberdze określa SS jako praworządną organizację, która nie miała nic wspólnego z zagładą Żydów…

Światowy bestseller, na podstawie którego powstał film wytwórni Twentieth Century Fox. Liesel Meminger swoją pierwszą książkę kradnie podczas pogrzebu młodszego brata. To dzięki „Podręcznikowi grabarza” uczy się czytać i odkrywa moc słów. Później przyjdzie czas na kolejne książki: płonące na stosach nazistów, ukryte w biblioteczce żony burmistrza i wreszcie te własnoręcznie napisane… Ale Liesel żyje w niebezpiecznych czasach. Kiedy jej przybrana rodzina udziela schronienia Żydowi, świat dziewczynki zmienia się na zawsze… Markus Zusak urodził się w 1975 roku. Dorastał w Sydney, gdzie wciąż mieszka z żoną i dwójką dzieci. Jest autorem pięciu powieści, w tym „Posłańca” oraz „Złodziejki książek” – międzynarodowego bestsellera, przetłumaczonego na ponad czterdzieści języków. Jego pierwsze trzy powieści („Moje tak zwane życie”, „Walczący Ruben Wolfe” i nietłumaczona na język polski „When Dogs Cry”, wydana też jako „Getting the Girl”), ukazały się w latach 1999–2001, zdobywając nagrody w Australii i USA. „Posłaniec” (2002, polskie wydanie 2009) w 2003 roku otrzymał dwa wyróżnienia w Australii: Australian Children’s Book Council Book of the Year Award (Older Readers) i NSW Premier's Literary Award (Ethel Turner Prize) oraz Printz Honour w Ameryce i nagrodę Deutscher Jugendliteratur w Niemczech. Jednak największy sukces odniosła „Złodziejka książek”. Od pierwszego wydania w 2005 roku powieść przez 375 tygodni znajdowała się na liście bestsellerów „New York Timesa”. Do dziś zajmuje pierwsze miejsca na listach bestsellerów Amazon.com, Amazon.co.uk, „New York Timesa” oraz podobnych listach w wielu krajach Ameryki Południowej, Europy i Azji. Zdobyła liczne nagrody i wyróżnienia oraz została sfilmowana. Adaptację filmową „Złodziejki książek” wyprodukowała wytwórnia Twentieth Century Fox. W filmie wyreżyserowanym przez zdobywcę nagrody Emmy, Briana Percivala („Downton Abbey”), zagrali m.in.: Geoffrey Rush („Blask”, „Jak zostać królem”), Emily Watson („Przełamując fale”, „Anna Karenina”) oraz Sophie Nelisse („Pan Lazhar”) jako Liesel Meminger, tytułowa złodziejka książek. źródło opisu: Nasza Księgarnia, 2014